Historical archive

The Prime Minister’s speech on the coronavirus situation

Historical archive

Published under: Solberg's Government

Publisher: The Office of the Prime Minister

Speech about the coronavirus situation by Prime Minister Erna Solberg, 7 March 2021.

Other languages:

Good evening everyone,

On this same weekend, one year ago, the Holmenkollen Ski Festival was held without any spectators present. 

That was the first large-scale event to be affected by COVID-19.

At that time, infection levels in Norway were rising.  

Many people had brought the infection home with them from the Alps. 

On 11 March, WHO declared the coronavirus outbreak a pandemic.

Friday 12 March marks exactly a year since COVID-19 changed most aspects of how we live.

From one day to the next, our everyday lives were turned upside down.

Hugs, handshakes and social get-togethers were restricted. 

Schools were closed. Borders were closed. Businesses were forced to close. 

Concerts, events, sports – all were put on hold.

And our streets grew empty and quiet. 

Words such as ‘quarantine’, ‘cohort’ and ‘isolation’ became frequently used in our daily speech.

Along with ‘hand sanitiser’ and ‘face mask’.

One metre. Two metres.

We found ourselves in the midst of a pandemic.

It brought worry, suffering and loss.

We mourn those we have lost.

Many have felt scared and apprehensive.

About loved ones in a risk group. About being in a risk group themselves. Afraid of losing someone they hold dear.

Concerned about their jobs and income.

Uncertain, because we have no idea when normal life will return. 

And many have felt lonely and isolated.

Dreams were shattered. Plans were postponed.

Little did we know that, a full year later, this crisis would still not be over.

And maybe that was a good thing.

It has taken longer than we anticipated.

And now we are all tired.

Tired of the pandemic. 

Tired of restrictions and limitations.

Tired of having to stick it out for a little while longer.

But that is exactly what we have to do.

Infection levels are increasing again.

The British variant of the virus is gaining a foothold.

So we are not quite out of the woods yet.

Some municipalities already have extremely restrictive measures in place.

Others are seeing new outbreaks – and need to further tighten restrictions.

We have yet another hill to climb.

We will probably have to employ stricter national measures before we can ease and ultimately lift restrictions altogether.

During the past year, we have had to take major decisions very quickly. 

Often in situations fraught with uncertainty. 

And we did not get everything right on our first try. 

But we have been able to adjust our approach as we have learned more along the way.

We have all learned a great deal.

Best of all has been to see the many ways that people have been there for each other.

As a society, we have proven ourselves capable of tackling this successfully.

Journalists from all over the world have been asking how Norway has managed to cope so well with the pandemic.

And the answer is you.

All of us.

Our respect for each other across different age groups.

Across our different backgrounds.

It makes me very proud.

Proud of all of you.

I want things to go back to normal just as much as everyone else does.

I want to enjoy hugs again. And have a social life.

Get back to a daily life where a metre is a unit of measurement, and not the recommended distance between people.

People we care about.

And we will get there.

We will be able to sit close together at a sports event.

We will be able to go to the cinema, theatre and concerts together.

We will reclaim our festivals, gatherings, celebrations, graduating class parties, and meals together.

But we are not there yet, and there is still some distance to go before we are.

We are in this together.

We are strongest together.

And together we will triumph.

Norway is in a unique position.

Most other countries have been hit far harder than we have – in terms of both health and economic impacts.

Things could have been so much worse.

We have a resilient economy.

The vaccination roll-out is underway.

And more vaccines are coming.

Before the end of March, we will have received close to 1.2 million vaccine doses. 

By the end of April, we may have received twice as many. 

In May and June we will be receiving even larger shipments. 

It is our hope that all adults will have been offered a vaccine by or in the course of the summer.

Norwegian authorities and politicians have for the most part worked together, but have also been willing to discuss different measures and solutions across the traditional dividing lines.

Our institutions and enterprises have shown they are robust.

They have been sorely tested.

So many workers and volunteers have provided expertise and worked tirelessly to help.

Young and old alike have shown courage and resourcefulness.

They have helped each other.

And they have helped the most vulnerable among us. 

But most important of all:

We have you. All of you. We have each other. 

And we have confidence in each other. 

Our trust in one another is worth far more than a petroleum fund.

And we are tackling this together.

We have been tackling this together in this for a year now.

Each and every one of you has played a role in helping us to beat the pandemic – together.

It has not all been negative – let us bring the positive sides with us as we move forward.

Let us all thank each other for our efforts so far.

If we can manage to control the spread of infection in March and April, we can bring the R number down below 1.

By then, so many of us will be vaccinated that we can take the first steps towards a more normal life again.

Let us work together to scale what we hope is the final incline.

On the other side is the path back to our lives together.

Szanowni zgromadzeni,

Rok temu w ten weekend ruszył Festiwal Narciarski w Holmenkollen, ale bez udziału publiczności.

Było to pierwsze duże wydarzenie, które uległo zmianie z powodu koronawirusa.

W tamtym momencie ilość zakażeń w Norwegii wzrastała.

Wiele osób przywiozło wirusa do domu z wyjazdu w Alpy.

11 marca Światowa Organizacja Zdrowia WHO ogłosiła pandemię koronawirusa.

W piątek 12 marca minie rok, odkąd koronawirus sprawił, że prawie wszystko się dla nas zmieniło.

Z dnia na dzień nasze życie wywróciło się do góry nogami.

Uściski, podanie ręki i spotkania towarzyskie – ograniczone.

Szkoły zamknięto. Granice zamknięto. Przedsiębiorstwa musiały się zamknąć.

Koncerty, wydarzenia, sport – wszystko zostało wstrzymane.

Ulice i drogi ucichły.

Kwarantanna, kohorta i izolacja stały się słowami powszednimi.

Tak samo jak dezynfekcja rąk i maseczka.

Jeden metr, dwa metry.

Znaleźliśmy się w samym środku pandemii.

Stała się ona źródłem zmartwienia, cierpienia i strat.

Pozostajemy w głębokim żalu po tych, których straciliśmy.

Wielu poznało, czym jest strach. 

O kogoś w grupie ryzyka. Przed byciem w grupie ryzyka. Strach przed utratą kogoś.

Obawa o miejsce pracy i zarobki.

Niepewność, bo nie wiedzieliśmy, kiedy codzienność wróci do normy.

Wielu odczuło samotność.

Marzenia musiały zaczekać. Marzenia prysły.

Skąd mogliśmy wtedy wiedzieć, że ten kryzys, rok później, będzie nadal trwał.

Może lepiej, że nie wiedzieliśmy.

To trwa dłużej niż sobie wyobrażaliśmy.

I wszyscy mamy już dosyć.

Pandemii.

Ograniczeń.

Tego, że musimy jeszcze trochę wytrzymać.

Ale musimy.

Liczba zakażeń ponownie wzrasta.

Brytyjska mutacja zaczyna dominować.

Dlatego nie możemy jeszcze zrezygnować z surowych obostrzeń.

W niektórych gminach już obowiązują bardzo surowe obostrzenia.

W innych gminach pojawiły się ogniska zakażeń i obostrzenia trzeba wprowadzić.

Czeka nas droga pod górkę, za którą będzie lżej.

Najprawdopodobniej jest to droga surowszych obostrzeń ogólnokrajowych, zanim będziemy mogli je złagodzić, a z czasem zlikwidować.

W ostatnim roku decyzje wielkiej wagi były podejmowane na szybko.

Często z dużą dozą niepewności.

I nie wszystko udawało się za pierwszym razem.

W miarę jak zdobywaliśmy wiedzę, mogliśmy się dostosowywać.

Wszyscy wiele się nauczyliśmy.

Tak dobrze było patrzeć na to, jak ludzie wspierali się nawzajem.

Jako społeczeństwo pokazaliśmy się z najlepszej strony.

Dziennikarze z całego świata pytają, jak Norwegia, mimo wszystko, tak dobrze przetrwała pandemię.

Odpowiedzią jesteście wy.

My wszyscy.

Wzajemny szacunek bez względu na wiek.

Bez względu na pochodzenie.

To budzi we mnie dumę.

Dumę z was.

Jak wszyscy inni, ja też chcę powrócić do normalności.

Do uścisków. I życia towarzyskiego.

Do codzienności, gdzie metr będzie znów oznaczał jednostkę miary, a nie odstęp między ludźmi.

Ludźmi, na których nam zależy.

Powrócimy tam.

Będziemy siedzieć w ścisku na wydarzeniach sportowych.

Będziemy siedzieć razem w kinie, w teatrze, na koncercie.

Powrócą festiwale, spotkania, uroczystości, święto abiturientów, bliski kontakt, dni powszednie i świąteczne.

Ale zanim tam dotrzemy, czeka nas długa droga.

Idziemy nią razem.

Wspieramy się.

I razem z tego wyjdziemy.

Norwegia jest w szczególnej sytuacji.

Bardzo wiele krajów ucierpiało bardziej. Znacznie bardziej niż my, zarówno pod względem medycznym jak i ekonomicznym.

Mogło być znacznie gorzej.

Nasza gospodarka jest silna.

Szczepienia trwają.

Będzie ich więcej.

Przed upływem marca otrzymamy niemal 1,2 miliona dawek szczepionki.

Przed końcem kwietnia ta liczba może się zwiększyć ponad dwukrotnie.

W maju i czerwcu dostawy będą jeszcze większe.

Jest nadzieja, że przed wakacjami lub w ich trakcie, wszystkie osoby dorosłe otrzymają możliwość zaszczepienia się.

Mamy władzę i polityków, którzy w przeważającej części zwarli szeregi, ale jednocześnie mieli odwagę poddawać pod dyskusję poszczególne działania i rozwiązania – na wskroś tradycyjnych linii podziałów.

Mamy silne instytucje i przedsiębiorstwa.

Zostały one wystawione na ciężkie próby.

Mamy ogrom kompetencji i zaangażowania ze strony różnych grup zawodowych i wolontariuszy.

Mamy odważnych seniorów i fantastyczną młodzież.

Którzy wspierali się nawzajem.

Co niemniej ważne, byli też wsparciem dla szczególnie narażonych grup.

Ale najważniejsze ze wszystkiego jest to:

Że mamy was. Wszystkich razem. Mamy siebie.

I mamy do siebie zaufanie.

Zaufanie, które warte jest wielokrotnie więcej niż jakiś fundusz naftowy.

I stoimy ramię w ramię.

Stoimy ramię w ramię wobec tej sytuacji już od roku.

Każdy z was przyczynił się do tego, że z tej sytuacji wybrniemy – razem.

Weźmy ze sobą z tego czasu to, co najlepsze.

Podziękujmy sobie nawzajem za dotychczasowe zaangażowanie.

Jeśli uda się nam utrzymać kontrolę nad liczbą zarażeń w marcu i kwietniu, uda się nam utrzymać wartość współczynnika R poniżej 1.

Wtedy na tyle dużo osób będzie zaszczepionych, że w maju będziemy mogli podjąć pierwsze kroki w kierunku powrotu do normalności.

Wejdźmy razem pod tę, miejmy nadzieję ostatnią, górkę.

Jesteśmy na drodze powrotnej do codzienności, którą będziemy mogli spędzać razem.

Год назад в эти выходные состоялось открытие лыжного фестиваля в Хольменколлене – без публики.

Это было первое крупное мероприятие, в проведение которого внёс изменения коронавирус.

В тот момент количество заражённых в Норвегии росло.

Многие привезли с собой вирус, возвращаясь домой из Альп.

11 марта ВОЗ объявила о пандемии коронавируса.

В пятницу 12 марта исполнится год с того момента, как коронавирус почти полностью изменил нашу жизнь.

В одночасье всё перевернулось с ног на голову.

На дружеские объятия при встрече, рукопожатия и личное общение были наложены ограничения.

Закрылись школы. Закрылись границы. Пришлось закрываться предприятиям.

Концерты, мероприятия, спорт – всё было поставлено на паузу.

На улицах стало тихо.

В повседневный лексикон вошли слова карантин, разбивка на группы и изоляция.

Предметами обихода стали антисептик для рук и маска.

Один метр, два метра.

Мы столкнулись с пандемией.

Она принесла с собой тревогу, страдания и потери.

Мы глубоко скорбим по тем, кого потеряли.

Многие испытали страх.

За того, кто оказался в группе риска. За то, что сам окажется в ней. Страх кого-то потерять.

Тревогу за свои рабочие места и доход.

Неуверенность, потому что мы не знали, когда наша жизнь станет прежней.

Многие почувствовали себя одинокими.

Одни мечты пришлось отложить до лучших дней, другие были разбиты.

Тогда мы ещё не знали, что год спустя этот кризис по-прежнему не закончится.

Может быть, так было лучше.

Он оказался дольше, чем мы рассчитывали.

И мы все устали.

От пандемии.

От ограничений.

От того, что нужно подождать ещё чуть-чуть.

Но подождать нужно.

Количество заболевших снова растёт.

Британский штамм встречается всё чаще.

Поэтому отменять строгие ограничительные меры рано.

Некоторые муниципалитеты уже ввели очень строгие меры.

В некоторых произошли вспышки заболевания, сделавшие необходимыми ограничительные меры.

Нам нужно преодолеть ещё один рубеж.

Вероятно, для этого потребуется усиление общегосударственных ограничительных мер, прежде чем мы сможем ослабить, а затем постепенно отменить их.

На протяжении последнего года важные решения принимались в срочном порядке.

Часто прогнозировать их результаты было очень трудно.

И не всё было сделано верно с первой попытки.

Постепенно, получая новые знания, мы смогли вносить поправки.

Мы все приобрели много новых знаний.

Но приятнее всего было видеть взаимопомощь граждан.

Наше общество показало себя с лучшей стороны.

Журналисты во всём мире задаются вопросом, почему Норвегия, невзирая ни на что, настолько хорошо справилась с пандемией.

Ответ – благодаря вам.

Благодаря нам всем.

Благодаря уважению друг к другу независимо от возраста.

Независимо от происхождения.

Я горжусь этим.

Горжусь вами.

Как и все мы, я хочу вернуться к нормальной жизни.

В которой мы можем обнять друг друга при встрече. К живому общению.

Туда, где метры означают единицу измерения, а не расстояние между людьми.

Где можно будет увидеться с теми, кто нам небезразличен.

И мы вернёмся туда.

Мы будем сидеть вплотную друг к другу на спортивных трибунах.

Мы будем ходить в кино, театр, на концерты вместе.

Мы снова сможем посещать фестивали, встречаться, праздновать, отмечать окончание школы, заниматься повседневными делами и отдыхать.

Но сначала нам всем нужно сделать последнее усилие.

Это наше общее дело.

Вместе мы сильнее.

И вместе мы это преодолеем.

Норвегия находится в привилегированном положении.

Очень многие страны пострадали гораздо больше. Гораздо больше нас и с медицинской точки зрения, и с экономической.

Всё могло быть гораздо хуже.

Наша экономика устойчива.

Вакцинация уже началась.

И она будет продолжаться.

До конца марта мы ожидаем получить почти 1,2 миллиона доз вакцины.

До конца апреля это количество может более чем удвоиться.

В мае и июне мы ожидаем дополнительного увеличения объёмов поставок.

Мы надеемся, что в течение лета или к его концу всё взрослое население получит возможность привиться.

Чаще всего власти и политики в нашей стране проявляли солидарность, однако, в то же время не боялись обсуждать различные меры и решения, образуя непривычные коалиции.

В нашей стране существуют сильные институты и предприятия.

Им пришлось выдержать серьёзную проверку на прочность.

Мы можем опираться на обширные знания и энтузиазм специалистов в различных сферах и добровольцев.

Наши старики ничего не боятся, а молодёжь замечательна.

Они продемонстрировали удивительную взаимопомощь.

И, что немаловажно, заботу о наиболее уязвимых группах населения.

Но самое главное:

У нас есть вы. Все вы. Мы есть друг у друга.

И мы доверяем друг другу.

И это доверие стоит больше, чем нефтяной фонд.

Мы объединили усилия.

Совместными усилиями мы прожили этот год.

Каждый из вас многое сделал для того, чтобы мы смогли преодолеть это вместе.

Давайте запомним лучшее, что подарило нам это время.

Давайте поблагодарим друг друга за ту работу, которую мы уже проделали.

Если нам удастся сохранить контроль над темпами роста количества заражённых в марте и апреле, мы сможем добиться того, чтобы индекс репродукции не превышал единицы.

К тому времени число привитых будет достаточным для того, чтобы уже в мае мы смогли начать возврат к прежней жизни.

Давайте вместе преодолеем, будем надеяться, последнее препятствие на нашем пути.

Мы встали на путь возврата к нормальной жизни, которой мы снова будем жить вместе.

 

ልክዕ ቅድሚ ዓመት ከምዛ ሎሚ ቀዳመሰንበት ፈስቲቫል ሺ ሆልመንኰልለን ብዘይ ተዓዘብቲ ክኽፈት ዝዝከር እዩ።

ብሰንኪ ኮሮና ምቅይያራት ዝተኻየደሉ ቀዳማይን ዝዓበየን ሃገራዊ እንግዶት ክኸውን ድማ በቒዑ።

ኣብቲ እዋን እቲ ኩነታት ለብዒ ዛይዱ።

ብዙሓት ገያሾ ካብ እምባታት ኣልፕ ንኖርወይ ተለኺፎም ኢዮም መጺኦምና።

ብዕለት 11 መጋቢት ድማ ዓለምለኻዊ ውድብ ጥዕና እቲ ሕማም ለበዳ ኢዩ ክብል ኣዊጅዎ።  

ጽባሕ ዓርቢ ዕለት 12 መጋቢት፡ ኮሮና ቫይረስ ንህይወት ኩላትና ብምትንካፍ ካብ ዘራኻኽበልና ድሮ ሓደ ዓመት ኰይኑ ኣሎ።

ካብ ምዓልቲ ንምዓልቲ እናጸንሐ ኸኣ ምዓልታዊ ህይወት ኩላትና ተገማጢሉ።

ምስዓም፡ ምሑቛፍ፡ ሰላምታ ኢድን ማሕበራዊ ምትእኽኻብን - ተደራሪቱ።

ቤት ትምህርቲታት ተዓጽዩ።  ዶባት ተዓጽዩ። ትካላት እውን ክዓጽዋ ተገዲደን።

ባህላዊ ምርኢታት፡ እንግዶታት፡ ስፖርት- ኩሉ ደው ኢሉ።

ጐደናታት ይኹኑ መንገድታት እውን ጽሞና ዓሲሉዎም ኢዩ።

ውሸባ፡ ጉጅለ-ኮሮናን ግለላን ዝብሃላ ቃላት ሉሙዳት ቃላት ኰይነን።

መብከኒ ኢድን መሸፈን ኣፍን ኣፍንጫን እውን ብተመሳሳሊ ከምኡ።

ሓደ ሜትሮ፡ ክልተ ሜትሮ።

ኣብ ሓያል ለበዳ ተሸሚምና።

ሻቕሎት፡ ስቓይን ክሳራታትን ድማ ፈጢሩልና።

ብሰሪ ኮሮና ህይወቶም ብዝሓለፉ ድማ ኣብ ዓሚቚ ሓዘን ኢና ዘለና።

ፍርሒ ዝኣተወና ውሑዳት ኣይኰናን።

ንኣብ ተነካእቲ ጉጅለ ዘሎው ይኹን፡ ንባዕልኻ ኣካል ተነካእቲ ጉጅለ ምዃንን፡ ገለ ካባና ከይፍለዩና ዘይፈራሕና ኣይኰናን።

ስራሕና ይኹን ድራር ዕለትና ንከይንስእኖ ተሻቒልና ኢና።

ምዓልታዊ ህይወትና ናብ ንቡር መዓስ ከም ዝምለስ ብዘይምፍላጥና ጥርጣረ ኣሕዲርና ኢና።

ብዙሓት ጽምዋ ክስመዖም ጸኒሑ ኣሎ። 

ሕልምታት ደስኪሉ። ሕልምታት ተሴሮም።

እዚ ቅልውላው እዚ -ዓመት ድሕሪ ምኽሳቱ- ክሳብ ሕጂ ይጸንሕ ኣይበልናዮን።

ምናልባሽ እውን ንጽቡቕና ከይኰነ ኣይተርፍን።

ካብ ዝተጸበናዮ ንላዕሊ ግዜ በሊዑልና።

ሕጂ እሞ ኸኣ ኩልና ሰልኲዩና ኢዩ ዘሎ።

ለበዳ ኣሰልኲዩና

ምድርራት ኣሰልኲዩና

ንቕሩብ እዋን ክንጽመም ብምዃና እውን ዘየሰልከየና ኣይኰነን።

ኣማራጺ ግና የብልናን።

ለብዒ ዳግም እናዓረገ ኢዩ።

ባህርዪኡ ዝቐየረ ቫይረስ ብሪጣንያ እናዓብለለ ኢዩ ዝመጽእ ዘሎ።

ስለዚ ድማ ምትእትታው ተረርቲ ስጒምቲታት ጌና ኣየብቀዐን ኢዩ ዘሎ።

ገለ ገለ ንኡሳን ዞባታት ድሮ ኣዝዮም ተረርቲ ስጒምቲታት ኣተኣታቲየን ኣለዋ።

ካልኦት ንኡሳን ዞባታት ከኣ ሕጂ ይላባዕ ኣሎ፡ ስጒምቲታት ከተኣታትዋ ድማ ግድን ኢዩ።

ክሳብ ንሰግሮ ኣብ ቅድሜና ጠላዕ ዓቐብ ኢዩ ዘሎ።

ስጒምታት ከነፋዂስን ጸኒሕና ምስ ግዜ ምኻድ ከነልዕሎምን እንተዀይና ተረርቲ ዝዀኑ ሃገራውያን ስጒምታት ከየተኣታተና ንክሰልጠና ዘሎ ተኽእሎ ጸቢብ እዩ፡

ኣብ ዝሓለፈት ዓመት ዓበይቲ ውሳኔታት ብቕልጡፍ ኢዮም ክሓልፉ ጸኒሖም።

መብዛሕቲኡ ግዜ ድማ ኣመና እናተጠራጠርና ኢና።

ንኩሉ ኣብ ቀዳማይ ፈተና ተዓዊትናሉ ማለት ኣይኮነን።

ማ ግዜ ምኻድ እናተማሃርና ምስ መጻና፡ ከነስተኻኽሎ ክኢልና ኢና።

ብዙሕ ተማሂርና ኣለና።

እቲ ዝበለጸ ትርኢት ግና፡ ሕድሕዳዊ ተወፋይነት ኢዩ።

ከም ሕብረተሰብ መጠን ብሉጽ ጐንና ከነመስክር ክኢልና ኢና።

ጋዜጠኛታት ዓለምና፡ ምስ እዚ ኹሉ፡ ኖርወይ ነዚ ለበዳ ብኸመይ ብሰላም ክትወጽእዎ ክኢልኩም ኣለኹም ብምባል ይሓታትቱ ኢዮም።

እቲ መልሲ ኸኣ ሳላኹም እዩ።

ኩሉና ብሓባር።

ነንሓድሕድና ብምክብባርና ዕድመ ከይፈላለና።

ፍልልይ መበቈላትና ከይዓጠጠና።

ብሓቂ ተሓቢነ።

ብኣኹም ሕብንቲ ኢየ።

ከምቲ ኩሉ ሰብ ዝምነዮ፡ ናብ ንቡር እዋን ክምለስ እደሊ ኢየ።

ናብ ምስዕዓምን ምትሑቚቛፍን ክምለስ። ኣብ ማሕበራዊ ህይወት እውን ንክተሓዋወስ።

 ሜትሮ ከም መዐቀኒት ናብ ንቡር ትምለሰሉ፡ ከም ፈንታቲት ትጠፍኣሉ።

ናብ ሰበይ ሰብካ እንብለሉ።

ክትመጽእ ኢያ እታ ምዓልቲ።

ክትመጽእ ኢያ፡ ተጓዛጒዝና ጥቓ ንጥቓ እንግዶት ስፖርት እንርእየላ።

ሲነማ ዲዩ፡ ትያትር ባህላዊ ምርኢት ንምርኣይ ክንኣቱ ኢና ብሓንሳብ።

ፌስቲቫላት፡ ምትእኽኻብ፡ በዓላት፡ ተማሃሮ-ሩስ እንዀነሉ፡ ምቅርራብ፡ ምዓልታዊ ህይወትናን ኣውዳኣመትናን ይኹን ክምለሰና ኢዩ።

ኩልና ቅድሚ ኣብኡ ምብጻሕና ግና፡ ጌና ዝዛዘም ጉዕዞ ኣሎና።

ጒዕዞና ከኣ ናይ ሓባር ኢዩ።

ብሓባር ከኣ ኢና ዝያዳ ነድምዕ።

ሓቢርና ኸኣ ክንወጽኦ ኢና።

ኖርወይ ሕልፊ ኣሎዋ።

ብዙሓት ሃገራት ሓያል ጉድኣት ኢዩ ወሪዱወን ዘሎ። ብሕክምናዊ ይኹን ብቊጠባዊ መዳይ ካባና ንላዕሊ ተጐዲአን ይርከባ።

ካብዚ ዘሎናዮ ንላዕሊ ክገድድ ምኸኣለ።

ቊጠባና ምንቕ ዘይብል ኢዩ።

ክታበት ምኽታብ ጀሚርና ኣለና።

እናወሰኸ ኸኣ ኢዩ ዝመጽእ ዘሎ።

ወርሒ መጋቢት ኣብ ኣጋ ምውጽኡ ዳርጋ 1.2 ሚልዮን ክታበታት ክወሃበና ኢዩ።

እዚ ኣቐዲሙ ዝተጠቕሰ ብዝሒ ቁጽሪ ክታበት ወርሒ ምያዝያ ኣብ ኣጋ ምውጽኡ ካብ ዕጽፊ ንላዕሊ ክውስኽ ይኽእል እዩ።

ኣብ ወርሒ ግምቦትን ሰነን ድማ ካብኡ ዝበዝሕ ክመጽኣና ኢዩ።

እንተ ኣብ ውሽጢ ወይ ኣብ ከባቢ ወቕቲ ክረምቲ ኩሎም ዓበይቲ/እኹላት ዕድል ክታበት ንክረኽቡ ኢዩ ዘሎ ተስፋና።

ሰበ ስልጣን ይኹኑ ፖለቲከኛታት ብቐንዱ ሰሚሮም ብሓንሳብ ደው ዝበሉ ኣሎውና፡ ማዕረማዕሪኡ ግና ኣብ መንጐኦም ባህላዊ ፍልልያት ከሎ ክነሱ- ዝተፈላለዩ ስጉምቲታትን ዝተፈላለዩ ፍታሓታን ተጊሆም ክዛታተይሉ ክኢሎም ኢዮም።

ሓያላት ዝዀኑ ትካላትን ዋኒናትን ኣሎውና።

ኣብ ከበድቲ ፈተነታት ኣትዮም ጸኒሖም ኢዮም።

ዝተፈላለዩ ጉጅለተታት ሞያውያንን ወለንታውያንን ድልዱል ብቕዓታትን ሓያል ናይ ምጽዓር ድልየትን ዝውንኑ ኣሎዉና።

ተባዓት ዝዀኑ ሽማግለታትን ዘደንቑ መንእሰያትን ኣሎውና።

ነንሓድሕዶም ኣሎናካ ኣሎናኩም ዝባሃሃሉ ኢዮም።

ብዓቢኡ እውን ንጹጉማን ጉጅለታት ሕብረተሰብና ኣሎናኩም ኢሎሞም ኢዮም።

ካብ ኩሉ ቀንዲ ኣገዳሲ ዝዀነ ግና፡

ኣሎኹምና፡ ኩላትና ድማ ኣብ ሕብረትና እዩ እምነትና።

ነንሕድሕድና ንተኣማመን ኢና።

ዋጋ እምንቶና ዓጸፋታት በረኸት ሃብቲ ነዳዲና ኢዩ።

ስሙራት ኢና።

ክሳብ ሕጂ ንሓደ ዓመት ምሉእ ሰሚርና ክንምክቶ ጸኒሕና ኢና።

ሳላ እጃም ነፍሰ ወከፍኩም -ሓቢርና ንወጽኦ ኣሎና።

ጸጽቡቑ ትዝታታት ንጉዕዞ መጻኢና ንማልኣዮ።

ክሳብ ሕጂ ብውዕለት ጻዕርና ነንሓድሕድና ንመሰጋገን።

ኩነታት ለብዒ ኣብ ወርሒ መጋቢትን ምያዝያን ክንቈጻጸሮ እንተኽኢልና መለክዒ ቁጽሪ ረባሕታ ምልኽኻም ትሕቲ ሓደ ከነውርዶ ንኽእል ኢና።

ክሳብ ወርሒ ግምቦት ብዙሓት ክኽተቡ ስለ ዝዀኑ ናብ ንቡር ምዓልታዊ ህይወትና ገጽና ንምሱጓም ንፍልሞ ንኸውን ኢና። 

እዛ ተሪፋ ዘላ ዓቐበት ናይ መወዳእታ ክትኮነልና እናተተስፈና ብሓባር ንውጽኣያ።

ናብ ነናሓድሕድና እንተሓቛቘፈሉ ንቡር ምዓልታዊ ህይወት ንምምላስና ገጽና ኢና።

Hadda oo kale hal sano ka hor ayay ahayd markii xariga laga furay tartankii shiiga ee Holmenkollen ayadoo aysan wax daawadayaal ah joogin.

Taas oo ahayd qabanqaabo weyn oo koroonaha dartiis wax looga beddelo tii ugu horreysay.

Xilligaas faafitaanka cudurka ayaa ku soo batay Norway.

Dad badan baa buuraha Albane ka soo laabtay ayagoo cudurka qaba.

11-kii maarso ayay WHO shaacisay in uu cudurku yahay safmar caalami ah.

Jimcahaan 12-ka maarso – hal sano ayaa laga joogaa markii uu fayraska koroonuhu wax walba caadigoodii ka beddelay.

Hal mar ayay wax walba is beddeleen.

In hab laysa siiyo, in gacanta layska salaamo iyo in bulshadu ay wakhti isla qaadato – intaba waa la xaddiday.

Dugsiyadii ayaa la xiray. Xudduudihii ayaa la xiray. Shirkadihii ayaa albaabbada loo laabay.

Ruwaayado, qabanqaabooyin, isboortis – wax walba waa istaageen.

Jidadka iyo waddooyinkuna cidlo ayay noqdeen.

Karantiil, kooxo joogto ah [kohort] iyo in gooni looga baxo dadka ayaa noqday ereyo caadi ah.

Waxaa ayaguna sidoo kale noqday aalkolada gacmaha iyo gafuur-xir.

Hal mitir, laba mitir.

Waxaynu dhexda ugu jirnay safmar caalami ah.

Wuxuu abuuray welwel, silic iyo geeri.

Isla markaana waxaannu aad uga murugeysan nahay dadkii naga dhintay.

Dad badan ayay cabsi la soo gudboonaatay. 

Ayagoo u cabsanaya dad ka mid ah dadka cudurka u nugul. Ayagoo ka cabsanaya inay laftigoodu ka mid yihiin dadka cudurka u nugul. Ayagoo ka cabsanaya in laga dhinto.

Waxay ka welweleen in ay waayaan shaqada iyo dakhliga.

Xaalad aan la hubin ayaa jirtay, waayo lama ogeyn xilliga noloshii caadiga ahayd soo laaban doonto.

Dad badan ayaa cidlooday.

Qorshayaashii ayaa hakad la geliyay. Dad baa riyadoodii seegay.

Maynaan ogayn in ay xaaladdan adagi – weli sannad kadib - sidan u taagnaan doonto.

In ay sidaas ba i noo roonayd baa laga yaabaa.

Waxay qaadatay wakhti ka dheer intii aan filaynay.

Haddana waxaa laga wada daalay.

Safmar caalami ah.

Xaddidaad.

In aan xoogaa kale sii adkaysanno.

Laakiin taas waa ku khasbannahay.

Kala qaadista cudurku mar kale ayay sii badanaysaa.

Nooca fayraska ingiriiska ka yimid ayaa hadda soo badanaya.

Sidaas darteed weli lagama dhammaan in tillaabooyin adag la soo rogo.

Degmooyinka qaar bay hadda ka jiraan tillaabooyin aad u adag.

Degmooyin kalena hadda ayuu ka dillaacay cudurku – oo waa inay tillaabooyin dadka ku soo rogaan.

Waxa naga horreeya dallacaad loo baahan yahay in aan ka gudubno.

Waxay u badan tahay in tillaabooyin kuwaan ka sii adag dalka lagu soo rogi doono, ka hor intaan la fududayn oo aan marka danbana tillaabooyinka la qaadin.

Go’aammo waaweyn ayaa si degdeg ah loo qaatay sannadkii u danbeeyay.

Inta badan ayadoo ay hubid la’aan badan jirto.

Wax kastana isla markiiba sidii la rabay ma noqon.

Marba markii ka danbaysay ee aan khibrad yeelannay, ayaan tillaabooyinka wax ka beddelnay.

Dhammaanteen wax badan ayaan barannay.

Laakiin wixii ugu fiicnaa waxay ahayd sidii ay dadku isu caawiyeen.

Bulsho ahaan waxa aynu muujinay wanaageena.

Wariyayaasha adduunka oo dhan ayaa is weydiinaya sidee Norway si khasaare yaraan ah uga gudubtay safmarkaan.

Jawaabtuna waa adinka.

Kulligeen.

Tixgelinta aan isu hayno da’ walba oo aan nahay.

Iyo wax walba oo aan nahay.

Waana mid aan ku faanayo.

Waxaa tihiin dad aan ku faano.

Sida dadka kale oo dhan ayaan aniguba doonayaa in lagu laabto maalmihii caadiga ahaa.

Ee hab laysa siin jiray. Iyo wada bulshaynti.

In loo laabto noloshii mitirku ahaa halbeeg ee aanu ahayn kala fogaansho u dhaxaysa dadka.

Dadka aan jecel nahay.

Waanan gaaraynaa middaas.

Waxaan tegi doonnaa qabanqaabooyin isboorti oo dadku cariiri u fadhiyaan.

Shaleemo, tiyaatar iyo ruwaayado ayaan isu raaci doonnaa.

Waxaan rabnaa feestooyin, isu imaatinno, dabbaaldeg, feestada qalinjebinta [russetid], isu dhowaasho, noloshii caadiga ahayd iyo xafladihii.

Laakiin waddo ayaa naga xigta ka hor intaynaan kulligeen halkaas gaarin.

Waanan ka midaysan nahay arrintaan.

Wadajirka ayaan ku fiicannahay.

Wadajir ayaanan uga gudbaynaa.

Norway waa nasiib badan tahay.

Dalal aad u badan ayaa naga daran. Aad nooga daran xag caafimaad iyo xag dhaqaale labadaba.

Xaaladdu intaan aad ayay uga xumaan kartay.

Dhaqaalahannagu aad buu u fiican yahay.

Tallaalkiina waa billowday.

In kalena waa soo socotaa.

Intaysan maarso dhammaan waxaa la filayaa in aan isu geyn helnay ku dhowaad 1,2 milyan goojo oo tallaal ah.

Dhammaadka abriilna waxaa laga yaabaa in ay tiradaasi laba-laab ama ka badan noqoto.

Bilaha maajo iyo juun na intaas ka sii badan ayaa la keeni doonaa.

Rajadu waa in dadka waaweyn oo dhan tallaalka loogu deeqo billowga ama xagaaga dhexdiisa.

Mas’uuliyiinta iyo siyaasiyiintu inta badan isku meel ayay arrinta ka taagnaayeen, ayagoo islamarkaana ku dhiiranayay in laga doodo tillaabooyin iyo xalal kala duwan – ayadoo ka madaxbannaan siyaasadihii caadi ahaan lagu kala duwanaa.

Waxaan leennahay hey’ado iyo shirkado xooggan.

Imtixaan adag ayaa soo maray.

Dad xirfadlayaal ah iyo kuwo walanteeri ah oo aqoon miiran ah, diyaarna u ah in ay wax qabtaan oo badan ayaan leennahay.

Waayeel dhiirran iyo dhallinyaro aad u wanaagsan ayaan leennahay.

Kuwaas oo miduba kan kale taageerayay.

Ayagoo weliba taageerayay dadka nugul.

Laakiin waxa ugu muhiimsan:

Waa adinka. Dhammaantiin. Midkeenba midka kale ayuu taageeraa.

Kalsooni ayaanan isku qabnaa.

Waa kalsooni wax badan ka qiima badan khasnadda saliidda.

Waanan isku duubannahay.

Hal sano ayaan hadda ka soo gudubnay annagoo isku duuban.

Mid kasta oo idinka mid ah gacan buu ka geystay sidii aan uga gudbi lahayn – annagoo isku duuban.

Dhacdadaan aan ka qaadanno waxyaalihii ugu fiicnaa ee aan ka barannay.

Midkeenba midka kale ha uga mahadceliyo dadaalka uu ilaa hadda muujiyay.

Kala qaadista cudurka ma xakamayn karnaa maarso iyo abriil? R-da 1 ma ka hoos marin karnaa?

Bisha maajo dad badan ayaa tallaalnaan doona oo waxaan qaadi karnaa tillaabadii koowaad ee loogu noqonayay nolol maalmeedkii caadiga ah.

Aan is kaashanno oo ka gudubno dallacaadda la rajaynayo in ay noqon doonto tii ugu danbaysay.

Waxaan u laabanaynaa maalmihii wakhtiga la wada qaadan jirey.