3 Godkjenning av kvalifikasjonsbevis frå ein annan EØS-stat m.m.
3.1 Gjeldande rett
Vilkåra for å få inkassoløyve følgjer av inkassolova § 5. Føresegna skil mellom løyve til framandinkasso og løyve til oppkjøpsinkasso. Vilkåra for å få løyve til framandinkasso følgjer av § 5 første og andre ledd. Eitt av vilkåra for personleg inkassoløyve etter § 5 andre ledd er at den som faktisk leiar inkassoverksemda, godtgjer å ha minst tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav i løpet av dei siste ti åra, sjå § 5 andre ledd andre punktum og første ledd bokstav a. Bakgrunnen for praksiskravet er eit ønske om å sikre at den som skal stå for den faktiske leiinga av inkassoverksemda, har eit minimum av faglege kvalifikasjonar, jf. Ot.prp. nr. 2 (1987–88) side 37 og 38. Kravet om tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav gjeld utan omsyn til om søkjaren har inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar. Kravet gjeld ikkje for løyve til stadig og ervervsmessig å drive oppkjøp og inndriving av forfalne pengekrav for eiga rekning (oppkjøpsinkasso).
3.2 Forslaget i høyringsnotatet
I høyringsnotatet vurderte Justisdepartementet forholdet mellom reglane i inkassolova om inkassoløyve og rådsdirektiv 92/51/EØF som endra ved europaparlaments- og rådsdirektiv 2001/19/EF. Rådsdirektiv 92/51/EØF har reglar om godkjenning av yrkeskvalifikasjonar frå EØS. Artikkel 8 i direktivet lyder slik:
«Når adgangen til eller utøvelsen av et yrke i en vertsstat forutsetter at utøveren er i besittelse av et kompetansebevis, kan vedkommende myndighet, under henvisning til manglende kvalifikasjoner, ikke nekte en statsborger i en medlemsstat adgang til eller utøvelse av dette yrket på samme vilkår som vertsstatens egne borgere:
dersom søkeren er i besittelse av det kompetansebevis som kreves i en annen medlemsstat for adgang til eller utøvelse av det samme yrke på dens territorium, og dette bevis ble utstedt i en medlemsstat, eller
dersom søkeren kan dokumentere kvalifikasjoner han har tilegnet seg i andre medlemsstater, og som særlig med hensyn til helse, sikkerhet, miljøvern og forbrukervern gir den samme sikkerhet som kreves ifølge vertsstatens lover og forskrifter.
Dersom søkeren ikke kan fremlegge et slikt bevis eller dokumentere slike kvalifikasjoner, skal vertsstatens lover og forskrifter komme til anvendelse.»
Dersom utøvinga av ei regulert verksemd i vertsstaten føreset at det ligg føre eit kompetansebevis, kan altså ikkje vertstaten – under tilvising til manglande yrkeskvalifikasjonar – nekte ein søkjar frå ein EØS-stat å utøve den aktuelle verksemda dersom søkjaren dokumenterer yrkeskvalifikasjonar frå ein annan EØS-stat og stiller garantiar i samsvar med føresegnene i direktivet.
Ein føresetnad for at direktivet skal gjelde for inkassoverksemd i Noreg, er at slik verksemd er regulert verksemd etter direktivet, og at utøvinga avheng av at det ligg føre kompetansebevis etter direktivet. Regulert verksemd er definert i artikkel 1 bokstav f:
«f) lovregulert yrkesvirksomhet, yrkesvirksomhet der adgang eller utøvelse, eller en form for utøvelse i en medlemsstat, direkte eller indirekte ved lover og forskrifter er betinget av at vedkommende er innehaver av et utdanningsbevis eller et kompetansebevis. [...]»
Kompetansebevis er definert i artikkel 1 bokstav c:
«c) kompetansebevis, ethvert kvalifikasjonsbevis:
som bekrefter en utdanning som ikke inngår i en helhet som gir rett til utstedelse av et diplom i henhold til direktiv 89/48/EØF eller til et diplom eller eksamensbevis i henhold til dette direktiv, eller
som er utstedt på grunnlag av en vurdering av personlige egenskaper, ferdigheter og kunnskaper som vedkommende myndighet, utpekt i samsvar med en medlemsstats lover og forskrifter, anser for meget viktige i utøvelsen av et yrke, uten at det er nødvendig med noe bevis på forutgående utdanning,».
Departementet la i høyringsnotatet til grunn at Noreg har plikt til å godkjenne inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar i samsvar med rådsdirektiv 92/51/EØF:
«EFTAs overvakingsorgan (ESA) har reist spørsmål om forholdet mellom reglane i inkassolova om inkassoløyve og rådsdirektiv 92/51/EØF. ESA deler Justisdepartementets oppfatning om at løyve til å drive oppkjøp og inndriving av forfalne pengekrav for eiga rekning etter inkassolova § 5 tredje ledd ikkje er omfatta av rådsdirektiv 92/51/EØF. Rådsdirektiv 92/51/EØF medfører derfor ikkje behov for å endre reglane for oppkjøpsinkasso.
Spørsmålet er så om løyve til å drive framandinkasso etter inkassolova § 5 første og andre ledd er omfatta av rådsdirektiv 92/51/EØF. I den samanhengen har ESA stilt spørsmål om kravet om minst tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav er i samsvar med direktivet, sjå inkassolova § 5 andre ledd andre punktum andre alternativ og første ledd bokstav a.
Justisdepartementet har på bakgrunn av kontakten med ESA vurdert forholdet mellom reglane i inkassolova om framandinkasso og rådsdirektiv 92/51/EØF. Departementet har kome til at løyve til å drive inn pengekrav for andre fell inn under rådsdirektiv 92/51/EØF, jf. direktivet artikkel 8 og artikkel 1 bokstav c og f. Departementet viser til at utferding av inkassoløyve inneber ein offentleg autorisasjon til å drive inkassoverksemd i Noreg. Ettersom løyve til å drive inn pengekrav for andre føreset at den faktiske leiaren av inkassoverksemda har tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav, går departementet ut frå at denne typen inkassoløyve er kompetansebevis etter direktivet, jf. artikkel 8 og artikkel 1 bokstav c andre alternativ. Følgjeleg reknar departementet framandinkasso som ei regulert verksemd etter direktivet, jf. artikkel 8 og artikkel 1 bokstav f.
Justisdepartementet legg etter dette til grunn at Noreg har plikt til å godkjenne inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar i samsvar med rådsdirektiv 92/51/EØF artikkel 8. Dette inneber at ein utanlandsk EØS-statsborgar ikkje kan nektast norsk inkassoløyve under tilvising til manglande yrkeskvalifikasjonar, dersom søkjaren dokumenterer yrkeskvalifikasjonar og stiller garantiar i samsvar med artikkel 8 i direktivet. Kravet om minst tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav kan på denne bakgrunn ikkje oppretthaldast overfor utanlandske EØS-statsborgarar.»
Justisdepartementet vurderte også forholdet mellom reglane i inkassolova og europaparlaments- og rådsdirektiv 2005/36/EF om godkjenning av yrkeskvalifikasjonar. Dette direktivet erstattar dei tidlegare yrkeskvalifikasjonsdirektiva, medrekna rådsdirektiv 92/51/EØF. Artikkel 13 i direktivet lyder slik:
«Vilkår for godkjenning
Dersom adgang til eller utøvelse av et lovregulert yrke i en vertsstat er betinget av at utøveren innehar særlige yrkeskvalifikasjoner, skal vedkommende myndighet i vedkommende medlemsstat tillate adgang til og utøvelse av dette yrket, under de samme vilkår som gjelder for medlemsstatens borgere, for søkere som innehar kompetanseattest eller kvalifikasjonsbevis som kreves av en annen medlemsstat for å få adgang til og kunne utøve nevnte yrke på vedkommende medlemsstats territorium.
Kompetanseattest eller kvalifikasjonsbevis skal oppfylle følgende vilkår:
De skal være utstedt av vedkommende myndighet i en medlemsstat, utpekt i samsvar med lov- eller forskriftsbestemmelser i vedkommende medlemsstat.
De skal bevitne et nivå av yrkeskvalifikasjoner som minst tilsvarer nivået umiddelbart under det nivået som kreves i vertsstaten, slik det er beskrevet i artikkel 11.
Adgang til og utøvelse av yrket, slik det er beskrevet i nr. 1, skal også gis til søkere som har utøvd det yrket det som er nevnt til i nevnte nummer på heltid i to år i løpet av de foregående ti årene i en annen medlemsstat som ikke lovregulerer det aktuelle yrket, forutsatt at de innehar en eller flere kompetanseattester eller kan dokumentere kvalifikasjonsbevis.
Kompetanseattester og kvalifikasjonsbevis skal oppfylle følgende vilkår:
De skal være utstedt av vedkommende myndighet i en medlemsstat, utpekt i samsvar med lov- eller forskriftsbestemmelser i vedkommende medlemsstat.
De skal bevitne et nivå av yrkeskvalifikasjoner som minst tilsvarer nivået umiddelbart under det nivået som kreves i vertsstaten, slik det er beskrevet i artikkel 11.
De skal bevitne at innehaveren er forberedt til å utøve det aktuelle yrket.
De to årene med yrkeserfaring som nevnt i første ledd kan imidlertid ikke kreves dersom kvalifikasjonsbeviset som søkeren innehar, bevitner lovregulert utdanning og opplæring i betydningen til artikkel 3 nr. 1 bokstav e) på de kvalifikasjonsnivåer som er beskrevet i artikkel 11 bokstav b), c), d) eller e). Den lovregulerte utdanningen og opplæringen på listen i vedlegg III skal anses som slik lovregulert utdanning og opplæring på det nivå som er beskrevet i artikkel 11 bokstav c). Listen i vedlegg III kan endres i samsvar med framgangsmåten nevnt i artikkel 58 nr. 2 for å ta hensyn til lovregulert utdanning og opplæring som gir en sammenlignbar yrkesmessig standard og som forbereder utøveren til et sammenlignbart nivå med hensyn til ansvar og funksjoner.
Som unntak fra nr. 1 bokstav b) og nr. 2 bokstav b) skal vertsstaten tillate adgang til og utøvelse av et lovregulert yrke der adgang til dette yrket på vertsstatens territorium er betinget av at utøveren innehar en kvalifikasjon som bevitner bestått høyere utdanning eller universitetsutdanning av minst fire års varighet, og der søkeren innehar en kvalifikasjon som nevnt i artikkel 11 bokstav c).»
Også etter det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet er systemet at der utøving av ei regulert verksemd i vertsstaten føreset at det ligg føre bestemte profesjonelle kvalifikasjonar, må vertsstaten tillate søkjarar frå EØS-statar å utøve den aktuelle verksemda dersom dei dokumenterer yrkeskvalifikasjonar som nemnt i direktivet artikkel 13 nr. 1 eller nr. 2 frå ein annan EØS-stat.
Ein føresetnad for at det nye direktivet skal gjelde for inkassoverksemd i Noreg, er at slik verksemd er regulert etter direktivet og at utøvinga avheng av at det ligg føre profesjonelle kvalifikasjonar etter direktivet.
Regulert verksemd er definert i artikkel 3 bokstav a:
«a) «lovregulert yrke», en yrkesvirksomhet eller gruppe av yrkesvirksomheter, der adgang til yrket, utøvelse av yrket eller en eller flere av formene for utøvelse av yrket er underlagt, direkte eller indirekte i henhold til lover eller forskrifter, et krav om besittelse av særlige yrkeskvalifikasjoner; særlig bruk av en yrkestittel som er begrenset av lover eller forskrifter til innehavere av en gitt faglig kvalifikasjon, utgjør en form for utøvelse. [...]»
Profesjonelle kvalifikasjonar er definert i artikkel 3 bokstav b:
«b) «yrkeskvalifikasjoner», kvalifikasjoner bevitnet med kvalifikasjonsbevis, en kompetanseattest som nevnt i artikkel 11, bokstav a) i), og/eller yrkeserfaring,».
Dei kompetansebevisa som er omhandla i artikkel 11 bokstav a (i), er skildra slik:
«a) En kompetanseattest utstedt av vedkommende myndighet i hjemstaten utpekt i henhold til lov- eller forskriftsbestemmelser i vedkommende medlemsstat, på grunnlag av
enten et opplæringskurs som ikke utgjør noen del av en attest eller et diplom i betydningen til bokstav b), c), d) eller e), eller en særskilt eksamen uten forutgående opplæring, eller utøvelse av yrket på heltid i en medlemsstat i tre sammenhengende år eller av tilsvarende varighet på deltid i løpet av de siste ti årene, eller».
Departementet gav i høyringsnotatet uttrykk for at Noreg må godkjenne inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar også etter det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet:
«Justisdepartementet har vurdert forholdet mellom reglane i inkassolova om inkassoløyve og etableringsreglane i parlaments- og rådsdirektiv 2005/36/EF. Departementet legg til grunn at løyve til å drive oppkjøp og inndriving av pengekrav for eiga rekning heller ikkje er omfatta av det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet. Det blir derfor ikkje gjort framlegg om endringar i reglane for oppkjøpsinkasso.
Justisdepartementet har vidare vurdert forholdet mellom reglane i inkassolova om framandinkasso og det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet. Departementet har kome til at løyve til å drive inn pengekrav for andre er omfatta av parlaments- og rådsdirektiv 2005/36/EF, jf. direktivet artikkel 13 og artikkel 3 nr. 1 bokstav a og b, jf. også artikkel 11 bokstav a (i).
Departementet ser det slik at løyve til å drive inn pengekrav for andre utgjer ein profesjonell kvalifikasjon etter direktivet, jf. artikkel 13 og artikkel 3 nr. 1 bokstav b, jf. også artikkel 11 bokstav a (i) siste alternativ. Departementet meiner følgjeleg at framandinkasso utgjør ei regulert verksemd etter direktivet, jf. artikkel 13 og artikkel 3 nr. 1 bokstav a. Departementet viser til grunngivinga i punkt 3.1 ovanfor.
Justisdepartementet legg etter dette til grunn at Noreg er må godkjenne inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar også etter det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet. Dette inneber at ein utanlandsk EØS-statsborgar skal tildelast inkassoløyve, dersom søkjaren dokumenterer yrkeskvalifikasjonar i samsvar med artikkel 13 i direktivet. Kravet i inkassolova § 5 andre ledd andre punktum om minst tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav kan heller ikkje etter det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet oppretthaldast overfor statsborgarar frå andre EØS-statar.»
Departementet foreslo å gjennomføre endringane i reglane om inkassoløyve i inkassolova, og ikkje i forskrift. Om dette heiter det i høyringsnotatet:
«Justisdepartementet har vurdert ulike alternativ for gjennomføring i norsk rett av våre EØS-rettslege skyldnader. Departementet har for det første vurdert om særlege reglar for inkassoløyve til utanlandske søkjarar frå EØS bør takast inn i ei forskrift, til dømes i forskrift 14. juli 1989 nr. 562 til inkassoloven m.m. (inkassoforskriften). Ei slik løysing vil hindre at inkassolova § 5 blir ytterlegare komplisert. Departementet har likevel kome til at det gir best samanheng i rettsreglane og best oversikt for potensielle søkjarar om alle grunnvilkåra for å få inkassoløyve følgjer av lovteksten uavhengig av kvar den aktuelle søkjaren kjem frå. Departementet foreslår derfor å gjennomføre dei nødvendige endringane i inkassolova, og ikkje i inkassoforskrifta.»
Departementet meinte også at unntaket frå kravet om minst tre års praktisk erfaring for utanlandske søkjarar frå EØS burde gjerast avhengig av at søkjaren dokumenterer yrkeskvalifikasjonar frå ein annan EØS-stat i samsvar med det nye yrkeskvalifikasjonsdirektivet 2005/36/EF. Vidare heiter det i høyringsnotatet:
«I denne samanhengen har departementet vurdert om ein slik regel bør givast ved attgiving av innhaldet i direktiv 2005/36/EF artikkel 13 nr. 1 og 2, ved tilvising til føresegna eller ved ein kombinasjon av tilvising til føresegna og attgiving av hovudvilkåra knytt til dokumentasjon av yrkeskvalifikasjonar frå ein annan EØS-stat. Justisdepartementet meiner at det kan vere ønskeleg i størst mogleg mon å attgi innhaldet i kravet i direktivet til dokumentasjon av yrkeskvalifikasjonar. Dette vil best ivareta informasjonsbehovet til potensielle søkjarar. Informasjonsomsynet må vegast mot omsynet til ein rettsteknisk enkel lovregel. Det må også takast omsyn til at yrkeskvalifikasjonskrava for søkjarar frå andre EØS-statar skal innpassast i ein eksisterande paragraf om vilkår for inkassoløyve. Justisdepartementets førebelse oppfatning er at dei ulike omsyna best blir ivaretatt ved ein gjennomføringsregel som kombinerer tilvising til direktiv 2005/36/EF artikkel 13 nr. 1 og 2 med attgiving av hovudvilkåra knytt til dokumentasjon av yrkeskvalifikasjonar frå andre EØS-statar.»
Departementet la etter dette fram eit forslag til nytt tredje og fjerde punktum i inkassolova § 5 andre ledd. Forslaget gjekk ut på at det for løyve til framandinkasso blir gjort unntak frå kravet om at den faktiske leiaren må ha minst tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav i løpet av dei siste ti åra. Unntaksregelen skulle etter forslaget berre gjelde for utanlandske søkjarar frå EØS. Føresetnaden for at praksiskravet ikkje skulle gjelde, var at søkjaren dokumenterer yrkeskvalifikasjonar frå ein annan EØS-stat som nemnt i direktiv 2005/36/EF artikkel 13 nr. 1 eller nr. 2.
3.3 Høyringsfråsegnene
Ingen av høyringsinstansane går imot at inkassolova § 5 blir endra slik at ein godkjenner inkassokvalifikasjonar frå andre EØS-statar.
Barne- og likestillingsdepartementet legg vekt på at det høve forbrukaren har til nemndhandsaming av inkassotvistar ikkje blir innskrenka.
Kunnskapsdepartementet har følgjande merknadar til framlegget:
«JD foreslår at reglane skal gjelde for utanlandske søkarar frå EØS. KD vil nemne at direktivet også gjeld for norske statsborgarar med utdanning og/eller praksis frå ein annan EØS-stat. Dette har EF-domstolen avgjort, bl.a. i sak C-19/92 Kraus.
[...]
KD foreslår følgjande tekst til § 5:
’Kravet om tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav gjelder ikke for EØS-statsborgere som har kvalifikasjonsbevis fra en annen EØS stat som nevnt i direktiv 2005/36/EF artikkel 13 nr. 1 eller nr. 2.’»
Den Norske Advokatforening uttaler om forslaget at dette inneber «hensiktsmessige endringer som på en tilfredsstillende måte møter de forpliktelser Norge har i forhold til EØS-avtalen».
Norsk Egeninkassoforening uttaler om framlegget til endring av inkassolova:
«Den juridiske og prinsipielle siden av selve forslaget har Norsk egeninkassoforening ingen innvendinger imot.»
Foreininga tek så opp eit spørsmål som ikkje er drøfta i høyringsnotatet:
«Etter foreningens mening bør dagens ordning både for nordmenn og EU-borgere utvides med et krav til en eller annen form for skriftlig prøve, som viser at kandidaten kjenner til inkassoloven og forskriftene, og herunder forskjellen på egeninkasso og fremmedinkasso.
[...]
Hvis departementet finner forslaget om en skriftlig prøve uhensiktsmessig og uaktuelt, ber vi inntregende om at det i stedet sørges for at alle bevillingshavere mottar et dokument hvor forskjellen på egeninkasso og fremmedinkasso er beskrevet.»
3.4 Departementet sitt syn
Justisdepartementet foreslår å følgje opp forslaget i høyringsbrevet om å endre inkassolova § 5 ved tilføying av nytt tredje og fjerde punktum i § 5 andre ledd, og med det gjere unntak frå kravet om tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav. Når det gjeld bakgrunnen for lovframlegget og vurderinga av forholdet mellom inkassolova og EØS-retten, viser departementet til drøftinga i høyringsnotatet, sjå punkt 3.2 ovanfor.
Høvet til nemndhandsaming er ikkje omfatta av forslaget til endring av inkassolova, sjå merknaden frå Barne- og likestillingsdepartementet .
Kunnskapsdepartementet har peikt på at direktiva òg gjeld for norske statsborgarar med utdanning eller praksis frå ein annan EØS-stat. Justisdepartementet er samd i denne forståinga av direktiva, og gjer framlegg om at unntaket frå kravet om tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav skal gjelde for alle EØS-statsborgarar, uavhengig av om desse er norske eller utanlandske, dersom dei har kvalifikasjonsbevis frå ein annan EØS-stat. Sjå nærare nedanfor i framlegget til § 5 andre ledd nytt tredje punktum og merknaden til denne.
Det følgjer av direktiv 2005/36/EF artikkel 2 nr. 1 at direktivet rettar seg mot statsborgarar i medlemsstatane. Ettersom direktivet er innlemma i EØS-avtalen, inneber dette at direktivet gjeld for statsborgarar i alle EØS-statane. Utgangspunktet er såleis at direktivet ikkje gjeld for statsborgarar frå land utanfor EØS. I EU gjeld direktivet likevel for statsborgarar frå tredjeland i den mon dei fyller vilkåra i rådsdirektiv 2003/109/EF om statsborgarar frå tredjeland sin status som fastbuande utlending eller europaparlaments- og rådsdirektiv 2004/38/EF om retten for unionsborgarar og deira familiemedlemmar til å ferdast og opphalde seg fritt på området til medlemsstatane. Dersom eit av eller begge dei to nemnte direktiva blir innlemma i EØS-avtalen, vil tilsvarande gjelde i EØS.
Av direktiv 2005/36/EF artikkel 13 nr. 1 andre ledd bokstav a og nr. 2 andre ledd bokstav a følgjer at kvalifikasjonsbeviset må vere utferda av ei kompetent styresmakt i ein EØS-stat. Utgangspunktet er altså at søkjaren må ha kvalifikasjonsbevis frå ein annan EØS-stat. For søkjarar som har kvalifikasjonsbevis frå eit tredjeland, følgjer det likevel av artikkel 3 nr. 3 at bevis for formelle kvalifikasjonar som er utferda i eit slikt land, skal reknast som bevis for formelle kvalifikasjonar, dersom innehavaren har tre års erfaring med inkassoverksemd frå den EØS-staten som har godkjent beviset som grunnlag for slik verksemd etter reglane i artikkel 2 nr. 2.
Departementet gjer på bakgrunn av dette framlegg om at § 5 andre ledd får eit nytt femte punktum som gir heimel for at Kongen i forskrift kan fastsetje at tredje og fjerde punktum om unntak frå kravet om tre års praktisk erfaring med inndriving av pengekrav skal gjelde tilsvarande for borgarar frå statar utanfor EØS og for søkjarar som har kvalifikasjonsbevis frå land utanfor EØS. Bakgrunnen er omsynet til EØS-retten som nemnt ovanfor.
For vurderinga av ulike alternativ for gjennomføring i norsk rett av våre EØS-rettslege skyldnader, viser departementet til drøftinga i høyringsnotatet, jf. ovanfor i kapittel 3.2. Departementet ser det slik at særlege unntaksreglar for borgarar frå statar utanfor EØS og for søkjarar som har kvalifikasjonsbevis frå land utanfor EØS, bør takast inn i ei forskrift, til dømes i forskrift 14. juli 1989 nr. 562 til inkassoloven m.m. (inkassoforskriften). Ei slik løysing vil gjere det unødvendig med ei ny lovendring om det seinare viser seg at det trengst unntaksreglar også for borgarar frå statar utanfor EØS. I tillegg hindrar ei slik løysing at inkassolova § 5 blir meir komplisert. Departementet har lagt vekt på å utforme lovheimelen slik at den gir moglege søkjarar tilstrekkeleg informasjon om kva slags reglar som finst i forskrifta.
Framlegget frå Norsk Egeninkassoforening om eit krav om skriftleg prøve, alternativt om utsending av informasjonsskriv til løyvehavarane, fell utanfor rammene for dette lovarbeidet.